Μαύρα κορακίσια μαλλιά, μαύρα θλιμμένα μάτια, ψηλή κι αδύνατη σαν κλαράκι λυγαριάς. 'Ενας τεράστιος φιόγκος, σαν κάτασπρο περιστέρι είχε κουρνιάσει στα μαλλιά της Μερόπης.
Αχ! Πόσο τον μισούσε αυτόν το φιόγκο!
"Φόρεσε τον, σου πάει, θα είσαι κούκλα στη φωτογραφία. Θα σκάσουν όλες από τη ζήλια τους." επέμενε η κυρα-Λένη, η μητέρα της.
`Οποτε έβλεπε η Μερόπη αυτή τη φωτογραφία -μετά από χρόνια- της ερχόταν να τη σκίσει.
"Καλά, και η Ουρανία, η πιο καλή μου φίλη έχει φιόγκο, αλλά είναι πιο μικρός και πιο κομψός απ' αυτόν τον τεράστιο, το δικό μου.
Το ίδιο και η Ελένη και η Χρύσα. Πιο μικρούς και πιο περιποιημένους φιόγκους έχουν, από εμένα.
Ακόμα και της Βιργινίας είναι
πιο καλός απ' το δικό μου και τόσο
όμορφα δεμένος στο πλάι.`Οχι αυτό το χάλι το δικό μου.
Εσείς φίλες μου (συνομήλικες και λίγο πιο μεγάλες), φοράγατε φιόγκους στα μαλλιά όταν ήσασταν μικρές; Eμένα πάντως η μάνα μου με στόλιζε με ωραιότατες σατέν κορδελίτσες, σε όλα τα χρώματα. `Οχι βέβαια σαν της Μερόπης και των υπόλοιπων κοριτσιών της φωτογραφίας. Δεν είμαι δα και τόσο μεγάλη. Υποψιάζομαι ότι η φωτογραφία είναι προπολεμική.
21 σχόλια:
Απίστευτο μα μόλις χθες κοιτούσα μια παρόμοια φωτογραφία της γιαγιάς... τα κορίτσια με την ποδιά του σχολείου και όλες ανεξαιρέτως με τους τεράστιους φιόγκους στα μαλλιά! Αν θες να το πιστέψεις έχουν έρθει ξανά στη μόδα ..κυρίως στην Αμερική, σε μπλογκς που μπαίνω τον συναντάω πάντου πάνω στα κεφάλια των κοριτσιών! Λατρεύω τους φιογκους αλλά σίγουρα προτιμώ κάτι πιο διακριτικό...χεχε!
Συγχαρητήρια για το ιστολόγιο σου!
Iza,είσαι απίστευτη!
Στο φιόγκο της Μερόπης, έπεσε μάλλον παραπάνω κόλλα και κοκάλωσε!
Αυτό που παρατηρώ είναι, ότι η έκφρασή τους, σαν να είναι μεγαλύτερη από την ηλικία τους.
Φυσικά και φόραγα φιόγκους, στο Δημοτικό!
Και δυο μάλιστα(μικρότερους),γιατί η μαμά, μου έκανε δυο κοτσιδάκια!
Αλλά εκτός από τα μαλλιά, έπαιζε πολύ ο φιόγκος τότε...
Σε φουστάνια, σε παπούτσια,σαν την κόκα κόλα, πήγαινε με όλα!
Να είσαι καλά ΙΖΑ μου!
Απίθανη ανάρτηση!
Φιλιά!
¨Οταν ήμουν δυο χρονών και ακόμα δεν έλεγα να βγ΄λαω μαλλιά παρά κάτι ελάχιστα μου έδενε η μάνα μου μια κορδελίτσα ψηλά στην κορυφή για φαίνεται πως είμαι κοριτσάκι....
Πολύ μ¨άρεσε η ανάρτηση σου!
Κοτσιδες και φιογκοι πηγαινανε παρεα, ειδικα στο σχολειο και στις επισημες εμφανισεις.Η χαρα μου δεν λεγεται οταν πηγαινοντας στη σχολη εκοψα τα μαλλια μου για να απαλλαγω απο κοτσιδες και φιογκους... αλλα ελα που μετα ηρθε η ασπρη κορδελα.Εφτασα τα 17 για να απαλλαγω.
αχ... ΙΖΑ τι μας κάνεις!
εγώ βέβαια ήμουν της εποχής της άσπρης κορδέλας (χωρίς φιόγκο), αλλά ο καημός μου ήταν μεγάλος... ήμουν το μοναδικό κορίτσι στην τάξη (9 αγόρια κιεγώ) οπότε όλα αυτά τόνιζαν τις ήδη εμφανείς διαφορές μας... Κι εγώ, το αγοροκόριστο, δεν ήθελα να ξεχωρίζω!
υπέροχη, νοσταλγική ανάρτηση!
Υπέροχη ανάρτηση!Ένας φιόγκος στα μαλλιά,η ιστορία ενός κοριτσιού.Κι εγώ της κορδέλας είμαι-μα πόσο τη μισούσα!Βέβαια δεν ξέφυγα κι από φιόγκους΄ευτυχώς που ήταν στο πίσω μέρος των μαλλιών.Το βάσανό μου ήταν οι δυο μπούκλες που έφερα και που υπέφερα να απαλλαγώ απ΄αυτές.
Φιλιά!
Καλώς ήρθες Φιλιώ. Πέρασα από το ιστολόγιόσου και μου άρεσε πολύ. Αλήθεια έχουμε επιστροφή στα φιογκάκια; Πλάκα θα 'χει.
Τελικώς βλέπω φίλες μου ότι όλες λίγο πολύ το γευτήκαμε το φιογκάκι, τις μπούκλες και τα κοτσιδάκια. Σ' άλλες άρεσαν και σ' άλλες όχι. Σίγουρα θα έχετε όλες φωτογραφίες από εκείνα τα χρόνια. Σας φαντάζομαι. Την 50 Fm τσαχπίνα με τα κοτσιδάκια της, τη Μαριέλα δυο χρονών με το αστείο αλλά χαριτωμένο "κοκορίκο" της, τη Δημιουργία με τις μακριές κοτσίδες της, τη μωβ με την κορδέλα της και τα χτυπημένα γόνατα από το ποδόσφαιρο που έπαιζε με τους 9 συμμαθητές της και την Eleni με τις μπούκλες της. `Ετσι είναι σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, γιατί έχουμε κάτι κοινό...τους φιόγκους.
Μωβ κι εγώ στο δημοτικό φορούσα την άσπρη ελαστική κορδέλα, τους φιόγκους μου τους έβαζε ή μαμά πριν το σχολείο και στις βόλτες. Καλά, πού πήγαινες σχολείο; Μου έχεις εξάψει την περιέργεια μ' αυτή την σύνθεση της τάξης. Μου θύμισες και το τραγούδι " δώδεκα αγόρια του σχολειού κι η Χριστινιώ μια τάξη..."
Δεν με θυμάμαι με φιόγκο ποτέ.Θυμάμαι όμως το θλιμμένο βλέμμα και την αίσθηση πως θα έπρεπε να είμαι αλλού!Γιατί άραγε κατοικεί η θλίψη τα πρόσωπα τα παιδικά;
Καλώς΄σε ξαναβρίσκω Ιza..
ακριβώς έτσι... σαν τη χριστινιώ...
Πήγαινα δημοτικό σ΄ένα χωριό στην κοιλάδα του Πηνειού, κάτω από τα Μετέωρα...
και φαντάσου στην πρώτη Γυμνασίου βρέθηκα σε Θηλέων στην Αθήνα, με 22(!) άλλα θηλυκά...κι από τότε ο κόσμος των γυναικών ακόμα μου φαίνεται ακατανόητος, εκτός κι αν έχουν λίγη από αυτή την αμεσότητα των αγοριών που νοσταλγώ...
καληνύχτα καλή μου Ίζα, σ΄ευχαριστώ και πάλι για το όμορφο αυτό ταξιδάκι
Iza είσαι απίστευτη!! Κάθε φορά με ταξιδεύεις με τις αναρτήσεις σου σε μέρη που ποτέ δεν είχα φανταστεί!Να είσαι πάντα καλά! Καλή σου μέρα!
Καλώς ήρθες πάλι CARPE DIEM, ΚΑΛΌ ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ. Γιατί κατοικεί η θλίψη στα πρόσωπα των παιδιών; Σίγουρα θα ήθελαν να βρίσκονται αλλού, σίγουρα θα ήθελαν να παίζουν ανέμελα. Πιστεύω ότι στις σημερινές σχολικές φωτογραφίες οι φάτσες των παιδιών είναι πιο χαρούμενες και πιο ελεύθερες απ' ότι στις παλιές φωτογραφίες. `Οχι, ότι περνάνε καλύτερα τώρα, απλώς εκφράζονται πιο ελεύθερα και δεν είναι τόσο σφιγμένα.
ΠΛΕΚΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε η ανάρτησή μου. Να 'σαι καλά.
ΜΩΒ πρέπει να ήταν μεγάλο το σοκ από τ' αγόρια να βρεθείς μέσα σε τόσα κορίτσια. Ευτυχώς που δεν έζησα αυτή τη βλακεία, Αρρένων και Θηλέων και η παρέα μου ήταν ισορροπημένη με αγόρια και κορίτσια. Πάντως για να πω κι εγώ την αλήθεια, με τ' αγόρια μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα.
ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΝΕΟΣ ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΩΒΗΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.ΤΕΛΕΙΕΣ ΟΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟ.
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΠΕΡΑΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΨΥΧΗΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ.ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΩ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ.ΤΟ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΔΙΠΛΑ ΔΕΞΙΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ.ΤΟ ΔΙΝΕΙΣ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.
ομορφα που τα σκεφτηκες... :)
εγω ειμαι καπως μικρο για κορδελες στα μαλλια, αλλα θα ρωτησω τη μαμα μου :)
φιλια πολλα!!!
Καλησπέρα !!
Πολύ πρωτότυπες οι αναρτήσεις σου,
πολύ νοσταλγικές οι ασπρόμαυρες σχολικές φωτο και φυσικά
πολύ γουστόζικες οι απορίες σου !!
Μα πραγματικά , τι τεράστιος φιόγκος είναι αυτός σε παιδικό κεφαλάκι!!!
Σωστά σκεφτόταν το κοριτσάκι
Τι υπερβολή και κακογουστιά η μητέρα της, αλλά τότε δεν σήκωνε αντίρρηση στους γονείς
Ποδιά φορούσαμε στο Δημοτικό, φιόγκο σίγουρα όχι,
αχ πάλι θυμήθηκα τα σχολικά χρόνια !!
Καλή βδομάδα και χαιρετίσματα από Σάμο
Μπράβο Ιζα υπέροχη ανάρτηση!
Τόχεις φτιάξει πανέμορφο το μπλογκοσπιτό σου...ειχα μάτι απο την αρχή παιδάκι μου εγω,,,,χαχαχα!καλο φθινόπωρο!
Έχω μια ιδέα... αν συμφωνούν όλες, να σου στείλουμε τις φωτογραφίες με τους φιίογκους μος... έτσι δεν θα μας φαντάζεσαι μόνο!
και να κάνεις μια ανάρτηση με αυτές... πλάκα θα έχει!
ΜARIELA αυτό το σκέφτηκα κι εγώ, αλλά δίστασα να σας το ζητήσω. Θα ήταν ωραία ιδέα, θα σας στείλω κι εγώ μια δική μου. `Οποιες συμφωνούν ας μου στείλουν τις φωτό στο e-mail μου.
.......ναι κάπου με τον φιόγκο σου κάνατε λάθος.
Ασρειεύομαι φυσικά η ανάρτησή σου είναι εκπληκτική.
Και ένα δωράκι απο εμένα.
http://thalassokratoras.blogspot.com/2009/09/blog-post_21.html
Κορίτσια, εσείς τα ξέρετε καλύτερα αλλά να σας πω ένα άλλο ίχνος που άφησε ο φιόγκος, μεταξύ των ανδρών αυτή τη φορά. «Φιόγκο» λέγαμε εμείς στη γειτονιά τον λεπτεπίλεπτο και κάπως θηλυπρεπή στην εμφάνιση και την ομιλία.
Πάντως εγώ τρελαίνομαι, ΙΖΑ, για τα φιογκάκια που έβαζαν κάποια κορίτσια στα κοτσιδάκια τους.
Μήπως βρήκες και κάποιες τέτοιες παλιές φωτογραφίες;
Α, κατάλαβα τι εννοείς, φίλε POET. Το γνωστό μας "Τζιτζιφιόγκο". `Οσο για τα φιογκάκια που σου αρέσουν, ετοιμάζω μια έκπληξη-αν τα καταφέρω- μια ανάρτηση με φωτογραφίες με τα κοτσιδάκια των blogo-φιλενάδων, όταν ήταν μικρές. Ελπίζω να υπάρξει συμμετοχή.
Δημοσίευση σχολίου