Στην εποχή των τεράστιων εμπορικών κέντρων και των απρόσωπων, ομοιόμορφων super markets, επιβιώνουν (για πόσο ακόμα άραγε;) κάποια μικρά συνοικιακά μαγαζάκια (ψιλικατζίδικα, μπακάλικα, καφενεία, ταβερνάκια κ.ά.). Ξεχασμένα από το χρόνο, μας θυμίζουν την εποχή της γειτονιάς και των ζεστών ανθρώπινων σχέσεων. Μ' αρέσει να ξετρυπώνω αυτά τα μαγαζάκια, να μυρίζω τις μυρωδιές από παλιά και να τα φωτογραφίζω. `Ενα τέτοιο ψιλικατζίδικο ανακάλυψα πριν κάποια χρόνια (δεν ξέρω αν υπάρχει πια). Μη φανταστείτε ότι ήταν σε κάποιο μακρινό χωριό της πατρίδας μας. `Ηταν στην παλιά Κοκκινιά, στη Θηβών.
Χρώματα, αρώματα, φωτογραφίες με αστέρες του Χόλυγουντ, και παλιούς τραγουδίστες παλιά τετράδια και μολύβια σε υπέροχες γυάλινες προθήκες, ξύλινα ντουλάπια, μικρά συρταράκια με μεταλλικά καρτελάκια που γράφουν το περιεχόμενό τους(π.χ. ΤΕΤΡΑΔΙΟΝ ΦΟΙΝΙΞ) . Το μόνο παράταιρο , η σύγχρονη ταμιακή μηχανή.
΄Πόσο μαγικά φανταζαν παλιά στα μάτια των παιδιών αυτά τα ντουλαπάκια με τους κρυμμένους θησαυρούς και τις γυάλες με τις πολύχρωμες λιχουδιές. `Αραγε μπορούν τα τεράστια super markets ν' ασκήσουν αυτή τη γοητεία;
21 σχόλια:
Λατρεμένο το μαγαζάκι!
Στα παδικά μας χρόνια ήμασταν τυχεροί που ζήσαμε όλα αυτά τα μικρά μαγαζάκια. Όταν μπαίναμε είχαμε την αίσθηση ότι μας τύλιγε ένα μυστήριο. Θυμάμαι στη γειτονιά ένα που ο ιδιοκτήτης του μας δάνειζε για διάβασμα περιοδικά της εποχής "Μάσκα", "Μικρός Ήρωας", "Ταρζάν-Γκαούρ", "Καραγκιόζης" και άλλα με ένα μικρό τίμημα, επειδή το χαρτζιλίκι μας δεν έφτανε να τα αγοράσουμε. Και βέβαια από χέρι σε χέρι κάποια στιγμή κουρελιάζονταν.
Όμως ο ιδιοκτήτης δεν δυσανασχετούσε, επειδή οι πιτσιρικάδες κυνηγούσαμε τα πιο κουρελιασμένα, πιστεύοντας ότι ήταν πιο ενδιαφέροντα εφόσον είχαν περάσει από πολλά χέρια.
Καλό βράδυ ΙΖΑ.
αχ Ίζα μου...μας γέμισες πάλι εικόνες και νοσταλγία...
ξέρεις κάτι λυπάμαι πολύ που τα παιδιά μας δεν θα ζήσουν αυτές τις μαγικές στιγμές, αυτά τα θαύματα που ανακαλύπταμε σε συρταράκια, σε μαγαζάκια, σε γειτονιές.
τώρα όλα μοιάζουν τόσο όμοια, τόσο γυαλιστερά, που κανένα "αχ" δεν κάνει διαφορά...
έχουμε ενδώσει όλοι μας στην ευκολία της υπερκατανάλωσης, παγιδευμένοι στα δίχτυα της, μόνο να ονειρευόμαστε μπορούμε, ακούγοντας τραγούδια του Χατζηδάκη...
Υπέροχο πράγματι το αγαπημένο αυτό τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι. Όλοι μας μεγαλώσαμε σε γειτονιές και, στα παιδικά μας μάτια, αυτά τα μικρομάγαζα ήταν ένας μικρός παράδεισος. Κι ένα μπισκοτολούκουμο η αμβροσία.
Εκτός από τις εβδομαδιαίες προμήθειες από το σούπερμαρκετ, εγώ συνεχίζω να ψωνίζω από τα μαγαζιά της γειτονιάς. Να λέω καλημέρα στη ζόρικη Αλέκα, στη φίλη μου την Εύη, στα χαμογελαστά κορίτσια του φούρνου και του ζαχαροπλαστείου, στην κυρία με τους ξηρούς καρπούς, σε όλους. Πριν μερικά χρόνια είχα δώσει μια συνέντευξη στο ένθετο των Νέων, «Ζω στη Θεσσαλονίκη», με τίτλο «χάσαμε τη γειτονιά, χάσαμε την ψυχή μας».
Δεν θα τη χάσουμε όμως, ΙΖΑ μου. Θα πληρώνουμε κάτι παραπάνω αλλά θα συνεχίσουμε να έχουμε την οικειότητα και τη ζεστασιά των γειτόνων μας, των δικών μας ανθρώπων. Αυτή είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ένα γεμάτο καροτσάκι στο παγερό και αποστειρωμένο περιβάλλον της υπεραγοράς.
Όπως η ανάγκη της φιλίας μας εδώ στο διαδίκτυο.
Καλό βράδυ.
Ενα τετοιο μικρο μαγαζακι(ταβερνακι) εχω κι εγω αγαπητη μου φιλη και πραγματικα ευχαριστηθηκα απο αυτα που διαβασα εδω
Νασαι καλα.
Ένα τέτοιο μαγαζάκι εκφράζει τον έναν, αυτόν που το έχει, το αγαπά και εκφράζεται μέσα από αυτό. Τόσο ζεστός χώρος, σπάνιο πραγματικά. Υπάρχει περίπτωση να συναντήσουμε κάτι ανάλογο στα σούπερ μάρκετ; Εκεί το μόνο κριτήριο είναι πώς να φαίνεται καλύτερα το προϊόν για να προσελκύσει. Μάρκετινκ δηλαδή.. τι άχαρη λέξη!!!
Καλό Σαββατοκύριακο Ίζα μου
IZΑ μου,τι πανέμορφο μαγαζάκι!
Τι πανέμορφες αναμνήσεις!
Τι μου θύμησες...
Τίποτα δεν είναι όπως τότε...
Όταν ξετρυπώνω τέτοια μαγαζάκια τα χαζεύω...
Έχω ένα θέμα με τα θεόρατα πολυκαταστήματα.Με απωθούν!
Χάνομαι μέσα σε αυτά τα κέντρα υπερκατανάλωσης!
Πάω στο σούπερ μάρκετ και γρήγορα θέλω να φύγω...
Προτιμώ κι εγώ, όπως ο Τόλης τα μικρομάγαζα της περιοχής για αρκετά ψώνια.
Αχ...να είσαι καλά, που μας ταξίδεψες σε μια αξέχαστη εποχή της γειτονιάς και της ανθρωπιάς!
Δε φιλώ, καλό Σαββατοκύριακο!
αχ!!!
και τα παλαιοπωλεία επίσης!!!
πόσο πολύ μ αρέσουν...
και φυσικα ταιριαζει με την υπεροχη φωνη του Τάκη Χορν....
Υπαρχει ενα τετοιο ταβερνειο που πηγαινουμε συχνα, σαν παλιο μπακάλικο, ποσο πολύ μου αρέσει...
αργοπεθαίνουν όμως και αυτά μαζί με τα υπέροχα -εγκαταλειμένα ομως- νεοκλασικά....
Γεια σου, Faraona. Χαίρομαι πολύ όταν περνάς από τα μέρη μου. Εσείς στην Κέρκυρα, έχετε τέτοια μαγαζάκια;
Αλήθεια Dino. Tι γλύκα αφήνουν στην ψυχή μας αυτές οι μνήνες! Με τι λαχτάρα τρέχαμε στο ψιλικατζίδικο να πάρουμε τα μίκυ-μάους μας, τα Κλασικά εικονογραφημένα ή αργότερα, εμείς τα κορίτσια τη "Μανίνα" και την "Κατερίνα". Χαιρετισμούς στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζω να έχει λιακάδα, όπως η Αθήνα σήμερα.
Τζούλια μου όσο μπορούμε ακόμα και ονειρευόμαστε σημαίνει ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί άνθρωποι. `Ισως να υπάρχει ελπίδα να ψάξουν τα παιδιά μας για πιο αληθινά πράγματα.
Κι εγώ Poet ψωνίζω από το ψιλικατζίδικο που είναι απέναντι από το σπίτι μου, το φούρνο, το περίπτερο και ευχαριστιέμαι πολύ την καλημέρα που θ' ανταλλάξουμε. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση μου όμως, είναι να περνάω με τις κόρες μου από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και αφού χαζέψουμε όλο το μαγαζί να φύγουμε με τα καινούρια μας βιβλία κι ας τα έχουμε πληρώσει ακριβότερα. Τα φιλιά μου στη Θεσσαλονίκη.
Αlterego τι καλά θα ήταν να ερχόμαστε στο ταβερνάκι σου. Απ' ότι κατάλαβα όμως πρέπει να είναι στη Θεσσαλονίκη. Εμείς δυστυχώς μένουμε στην Αθήνα.
Καλή μου Μargo, απ' ότι έμαθα στις βόλτες στα blogs των κοινών μας φίλων,ζεις στη Μύκονο. Φαντάζομαι πώς η ζωή εκεί το χειμώνα είναι τελείως διαφορετική από το καλοκαίρι. Δεν έχουν μείνει εκεί μαγαζάκια απλά κι ανεπιτήδευτα, όπου μπορείς να πας να πεις μια ζεστή κουβέντα; Πολλά φιλιά.
`Ολγα μου, ήμουν σίγουρη ότι κι εσύ - όπως οι προηγούμενοι φίλοι μας- είσαι λάτρης αυτών των μαγαζιών. Από τα μεγάλα πολυκαταστήματα μου άρεσε μόνο το ΜΙΝΙΟΝ. Τρελαινόμουν όταν με πήγαινε εκεί η μαμά μου, ιδίως στον πάνω όροφο που ήταν για τα παιδιά και γίνονταν προβολές κινουμένων σχεδίων. Καλημέρα στην ηλιόλουστη Αθήνα.
Christinακι, γλυκό εσύ ξωτικό, έχεις δίκιο. Ξέχασα τα παλαιοπωλεία με την υπέροχη ατμόσφαιρά τους. Μα αυτά νομίζω δικαιούνται μια ανάρτηση όλη δικιά τους. `Οπως βέβαια και τα νεοκλασικά της Αθήνας, που ρημάζουν και τελικά γκρεμίζονται για να γίνουν πολυκατοικίες. Μια ηλιόλουστη Καλημέρα.
με έστελνε η μητέρα μου με το ποδήλατο για ψώνια σχεδόν κάθε μέρα
στο μπακάλικο
θυμάμαι τη χαρακτηριστική μυρωδιά του
τα σακιά με τις φακές, το ρύζι
και τα φασόλια Καστοριάς που αγόραζα χύμα όπως και το βαρέλι με τη φέτα...
πιο πολύ όμως θυμάμαι τα μπισκότα "Παπαδοπούλου" που ήταν σε μεγάλα τετράγωνα κουτιά και εάν περίσσευε κανένα φράγκο αγόραζα δυό-τρία...
καλησπέρα, Μαρία
νοσταλγική η ανάρτησή σου
(ΥΓ: πώς τα πήγε ο Δημήτρης στον αγώνα;)
Καλησπέρα Νίκο. Είσαι τυχερός που έχεις τέτοιες μνήμες. Εγώ που μεγάλωσα στην Αθήνα πήγαινα μεν στο μπακάλη δεν είχε όμως αυτές τις έντονες μυρωδιές και εικόνες. `Οσο για τα μπισκότα είχαμε κι έχουμε κοντά μας το εργοστάσιο του Παπαδόπουλου και μας σπάει τη μύτη με τις μυρωδιές. Ο Δημήτρης παρόλες τις δυσκολίες ( καταρρακτώδη βροχή στην αρχή) τερμάτισε με λίγο καλύτερο χρόνο από πέρσι. Μάλιστα λίγο πριν το τέρμα πήρε τις κόρες μας και τερμάτισαν μαζί. `Ετσι πήραν κι αυτές μετάλλιο. Η σειρά μου να πάρω κανένα μετάλλιο γιατί άρχισα να ζηλεύω. Καληνύχτα.
αληθινό κόσμημα το μαγαζάκι. Πριν κάποια χρόνια βρέθηκα σε ένα χωριό στα Γρεβενά που είχε ένα παρόμοιο ψιλικατζίδικο - καφενείο - ταχυδρομείο, σκηνικό Ζίκου δηλαδή. Χαιρόσουν να μπαίνεις μέσα. Καλή εβδομάδα:)
Ζέκια τι μου θύμισες. Κάπως έτσι ήταν το κεντρικό καφενείο στο χωριό στη Σάμο, που πήγαινα τα καλοκαίρια. `Ηταν καφενείο, τηλεφωνείο, κουρείο (κάθε Κυριακή ερχόταν ο κουρέας), ταχυδρομείο και...άκου το καλύτερο: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ. `Ηταν ένας πλανόδιος κινηματογραφιστής που έρχόταν μέρα παρά μέρα το καλοκαίρι και το χειμώνα, μια φορά την εβδομάδα. Πολλά φιλιά.
μπράβο στο Δημήτρη!
μετά από χρόνια προβλέπω οι κόρες να ξεπεράσουν τον πατέρα...
Δημοσίευση σχολίου