Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Η πόλη που μεγάλωσα είναι βρόμικη,

γεμάτη καπνούς και σκουπίδια.

Η πόλη που μεγάλωσα έχει πολλά εργοστάσια,

και υπονόμους  μ' αρουραίους.

Μόλις έμπαινε όμως η `Ανοιξη,

όλα μεταμορφώνονταν.

Τα χρώματα γίνονταν γλυκά και διάφανα -σχεδόν πανέμορφα.

Τότε το μυαλό πετούσε.

Πάνω απ' τις ταράτσες των εργατικών πολυκατοικιών , πάνω απ' τις τσιμινιέρες των γκρίζων εργοστασίων.

Τρεις πίνακές μου με θέμα "την πόλη που μεγάλωσα". ακρυλικά χρώματα σε χαρτόνι 70Χ50

ΠΡΟΣΟΧΗ Το κασετοφωνάκι να το έχετε ανοιχτό.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

κολλάζ κι ακρυλικά πάνω σε χαρτόνι 45Χ50- Δημιουργία `Ιζας

Ξύπνησα χθες τη νύχτα απ' το κλάμα μου

πετάχτηκα και τρομαγμένη κοίταξα  στον καθρέφτη μου
...όμως  αντίκρισα απέναντί μου, μια ξένη.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ....ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

`Οταν είσαι εργαζόμενη με δυο παιδιά και αρκετή δουλειά στο σπίτι ο χρόνος είναι κάτι πολύ πολύτιμο. Αν ασχολείσαι και με τα ιστολόγια , φεύγει κι εκεί αρκετός χρόνος για να περιηγηθείς και να σχολιάσεις. `Ετσι αναλώνεις το χρόνο σου και η δημιουργία πάει περίπατο. Γι' αυτό  αποφάσισα λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα. `Ετσι άρχισα ν' ασχολούμαι πάλι με τις αγαπημένες μου κατασκευές κι όταν τελειώνω κάτι και πιστεύω ότι αξίζει, θα σας το δείχνω. Η αδυναμία μου η μεγάλη, είναι το πάντρεμα διαφορετικών υλικών και η πατίνα του χρόνου πάνω τους . Ετσι έκανα μια κατασκευή με εξαρτήματα παλιών επιτραπέζιων ρολογιών πάνω σε χοντρό πάνινο εξώφυλλο από παλιά κατάστιχα, στο οποίο έχω επέμβει με ξηρά παστέλ.`Υστερα έπαιξα λίγο φωτογραφικά και ιδού το αποτέλεσμα.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

 

 

"Τη νύχτα του Πολυτεχνείου, μαζί με χιλιάδες νέα παιδιά συνελήφθην κι εγώ. Για τις αγριότητες της Χούντας μιλήσανε πολλοί. Το συγκεκριμένο γεγονός είναι το εξής. Αυτό με αγρίεψε περισσότερο από τις φάπες και τους εξευτελισμούς. Είχα συλληφθεί απ' την ΚΥΠ. Μετά από τις διατυπώσεις έπρεπε να με παραπέμψουνε στη Γενική Ασφάλεια. Στην ομάδα αστυφυλάκων που με παραδώσανε για τη μεταφορά, συναντώ παιδικό φίλο(αστυφύλακα). Μαζί παίζαμε μπάλα με την παραγεμισμένη κάλτσα, αν σας λέει τίποτα αυτό, και μέχρι πριν λίγες μέρες από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου με θαύμαζε. Η συμπεριφορά του -δε θέλω τώρα να εξιστορήσω με λεπτομέρειες- ήτανε πρώτα μια χοντρή ροχάλα στα μούτρα , συνοδευόμενη με το ίδιο υβρεολόγιο που περίμενε όλους μας, και και με δυο φάπες που με βρήκανε στον ώμο. Βέβαια στην Ασφάλεια οι χριστοπαναγίες ήτανε πολύ περισσότερες από τις εικόνες που υπήρχαν κρεμασμένες στους τοίχους. Κι εμείς , οι άθεοι κομμουνιστές ( όπως μας φώναζαν) πού πιστεύαμε; Εδώ ακριβώς βλέπω την ηθική δήλωση του κράτους. Στην Ελλάδα πάντα οι παλιές φιλίες κρατιόντουσαν, ακόμη και στη γερμανική κατοχή, όπως και στον εμφύλιο, αν και απ' εκεί αρχίζει η χοντρή ρουφιανιά..."

Κείμενο του Αλέξη Ακριθάκη, δημοσιευμένο στον κατάλογο της αναδρομικής έκθεσης του που έγινε το 1997 στην Εθνική Πινακοθήκη.

Τα μαγαζάκια.

Στην εποχή των τεράστιων εμπορικών κέντρων και των απρόσωπων, ομοιόμορφων super markets, επιβιώνουν (για πόσο ακόμα άραγε;) κάποια μικρά συνοικιακά μαγαζάκια (ψιλικατζίδικα, μπακάλικα, καφενεία, ταβερνάκια κ.ά.). Ξεχασμένα από το χρόνο, μας θυμίζουν την εποχή της γειτονιάς και των ζεστών ανθρώπινων σχέσεων.  Μ' αρέσει να ξετρυπώνω αυτά τα μαγαζάκια, να μυρίζω τις μυρωδιές από παλιά και να τα φωτογραφίζω. `Ενα τέτοιο ψιλικατζίδικο ανακάλυψα πριν κάποια χρόνια (δεν ξέρω αν υπάρχει πια). Μη φανταστείτε ότι ήταν σε κάποιο μακρινό χωριό της πατρίδας μας. `Ηταν στην παλιά Κοκκινιά, στη Θηβών.

Χρώματα, αρώματα, φωτογραφίες με αστέρες του Χόλυγουντ, και παλιούς τραγουδίστες παλιά τετράδια και μολύβια σε υπέροχες γυάλινες προθήκες, ξύλινα ντουλάπια, μικρά συρταράκια με μεταλλικά καρτελάκια που γράφουν το περιεχόμενό τους(π.χ. ΤΕΤΡΑΔΙΟΝ ΦΟΙΝΙΞ) . Το μόνο παράταιρο , η σύγχρονη ταμιακή μηχανή.

΄

Πόσο μαγικά φανταζαν παλιά στα μάτια των παιδιών αυτά τα ντουλαπάκια με τους κρυμμένους θησαυρούς και τις γυάλες με τις πολύχρωμες λιχουδιές. `Αραγε μπορούν τα τεράστια super markets ν' ασκήσουν αυτή τη γοητεία;

Υ.Γ. Σας προτείνω όσο διαβάζετε την ανάρτηση , να έχετε ανοιχτό το ραδιοφωνάκι για ν΄ακούγεται η υπέροχη μουσική του Μ. Χατζιδάκη.

Ο ΗΛΙΟΣ ΓΕΛΑΣΕ...

Ο ήλιος ήξερε και γελούσε....

"Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να γνωριστούν  καλύτερα", σκέφτηκε. Πρέπει να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους, γιατί έχουν κάτι που τους ενώνει. Την αγάπη για τα χρώματα που ξεχύνονται απ' την ψυχή τους, το φως και τη ζωή, τις μαγικές εικόνες, τα ονειρικά ταξίδια, τις μουσικές, τις λέξεις, τα παραμύθια...


`Οταν ο ήλιος ο δικός μου, συνάντησε τον ήλιο του Poet......

μια φορά κι έναν καιρό

στα βάθη της ανατολής

ζούσε ένας ήλιος μόνος.

σχεδόν παράνομος

με την πυρακτωμένη του καρδιά

προορισμένος ν' ανατέλλει, να φωτίζει,

πάντα να βρίσκεται στον ουρανό

και να τα βλέπει όλα.

είπε η γιαγιά του κόσμου

γι' ακόμα μια φορά θλιμμένη.

εδώ τελειώνει κάπως πρόωρα αυτό το παραμύθι

ώρα να πάτε για ύπνο.

ε, όπως πάντα

ο ήλιος έζησε καλά

κι εμείς βεβαίως καλύτερα

από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999 του Τόλη Νικηφόρου

Αυτή η ανάρτηση -όπως και άλλος ένας ήλιος μου- είναι αφιερωμένα εξαιρετικά στην ωραία διαδικτυακή παρέα μας. Στον Τόλη και τον Ντίνο. Στην `Ολγα και τον Κώστα. Στη Τζούλια και το Νίκο. Να είστε πάντα καλά.

Ιταλικός Ασύρματος στη Λέρο

Στο Λακκί της Λέρου, στην περιοχή Αγίου Νικολάου- Ράδιο υπάρχει το κτίριο στο οποίο ήταν ο ασύρματος των Ιταλών.  Εκεί υπήρχαν τρεις πανύψηλες κολόνες.

Οι οποίες σώζονται ως σήμερα.

Το κεντρικό κτίριο όπου μάλλον βρίσκονταν τα μηχανήματα είναι θωρακισμένο με διπλή σιδερένια πόρτα με μηχανισμό.

Το διπλανό κτίριο έχει σπασμένα παράθυρα και καταφέρνουμε να ρίξουμε μια ματιά.

Και να τι βλέπουμε στον τοίχο.

`Αλλο ένα από τα ιστορικά κτίρια της Λέρου που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η εγκατάλλειψη και η καταστροφή.