Μικρός ήρωας του μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ "οι Άθλιοι". Είναι ένα έξυπνο και ζωηρό αλητόπαιδο, που διαδραματίζει ξεχωριστό ρόλο μέσα στο έργο. Ο Γαβριάς, μεταφρασμένο στην ελληνική,
είναι ένα έξυπνο, ζωηρό, αμέριμνο, κυνικό, αλλά και το για όλα πρόθυμο παιδί, που ξεχειλίζει από ενθουσιασμό, έτοιμο πάντα για το καθετί, ακόμα και για την αυτοθυσία . `Ενα από τ' αγαπημένα παιχνίδια των γαβριάδων ήταν ο πετροπόλεμος.
Ο Αλέκος Φασιανός στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Ο μύθος της γειτονιάς μου" γράφει;
Το κυριότερο παιχνίδι μετά τον Εμφύλιο ήταν ότι κάναμε πόλεμο, πετροπόλεμο με τις άλλες γειτονιές. Ο πετροπόλεμος ήταν διαδεδομένος τότε και έπρεπε να δείχνουμε και εμείς έναν ηρωισμό, όπως βλέπαμε τους άλλους. Φτιάχναμε όπλα πάλι με λάστιχα ή μπάλες από χώμα και γυαλιά μέσα ή καρφιά και πολεμούσαμε με τον άλλο δρόμο. Η οδός Βίκτωρος Ουγκώ με την Ακομινάτου. Γιατί μας είχαν κλέψει βόλους οι αιτίες πολέμου και οι αφορμές.
Υ.Γ. Με αφορμή την προηγούμενή μου ανάρτηση για τους "φιόγκους" η φίλη Mariela είχε την ιδέα να κάνω μια ανάρτηση με φωτογραφίες που θα μου στείλουν οι blogo-φιλενάδες από την εποχή που είχαν κοτσιδάκια και φιογκάκια. `Ηδη έχω λάβει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες. `Οποιες φίλες ενδιαφέρονται ας μου στείλουν την ανάλογη φωτό στο mail μου. Πιστεύω πως θα έχει πολύ πλάκα.
Μικρός ήρωας του μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ "οι Άθλιοι". Είναι ένα έξυπνο και ζωηρό αλητόπαιδο, που διαδραματίζει ξεχωριστό ρόλο μέσα στο έργο. Ο Γαβριάς, μεταφρασμένο στην ελληνική, είναι ένα έξυπνο, ζωηρό, αμέριμνο, κυνικό, αλλά και το για όλα πρόθυμο παιδί, που ξεχειλίζει από ενθουσιασμό, έτοιμο πάντα για το καθετί, ακόμα και για την αυτοθυσία . `Ενα από τ' αγαπημένα παιχνίδια των γαβριάδων ήταν ο πετροπόλεμος.
11 σχόλια:
Τι μου θύμισες τώρα ...
Επικοί Αγώνες !!!
Πάνω Ρούγα - Κάτω Ρούγα ...
Εμφύλιος - Ένα χωριό στα δυό !!!
Φωνές, κακό, σπασμένα κεφάλια ...
Και την άλλη μέρα πάλι όλοι μαζί
στο γήπεδο και στο σχολείο ...
Καλησπέρα Side 21. Κι εμένα με είχε πάρει μια φορά μαζί του οξάδερφός μου σ'έναν πετροπόλεμο και τα πράγματα ήταν πραγματικά άγρια. Χαιρετισμούς στη Σάμο μας.
Άλλη μια όμορφη,τρυφερή ανάρτηση από χρόνια μακρινά!Όλοι κάποια στιγμή παίξαμε πόλεμο-τα ξαδέρφια μου έφτιαχναν τόξα κι εγώ από πίσω σαν μικρότερη να συμμετέχω.Όταν γύριζα σπίτι,αυτό είναι άλλη ιστορία...
Φιλιά!
Πετροπολεμος!!! Μαχες θρυλικες, ειχαμε χωρισει το χωριο στα 6, κεθε ενωρια και αλλη ομαδα, και συμμαχιες και μαχες τρελες!!τα κεφαλια ανοιγαν σαν γαρυφαλα!!Εμεις ειχαμε ιωδιο, οι πιο παλιοι βαζαν ξερη καβαλινα...για όσους ξερουν ;)Το πιο φονικο οπλο ηταν παλια παπουτσια γεματα πετρες,τα δεναμε με κουρελια, τα στριφιγυριζαμε στον αερα και τα πεταγαμε πανω απο την αντιπαλη ομαδα,το παπουτσι αδειαζε ψηλα στον αερα και βομβαρδιζε τους αντιπαλους με πετρες!!
Ετσι και κανουν τα παιδια μας σημερα κατι τετιο θα παθουμε ολοι μας εγκεφαλικο!!Αντε φιλακια πολλα κια ευχαριστουμε για τις θυμισες.
Eleni εκείνα τα χρόνια τα παλιά και όμορφα, το παιχνίδι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε για ένα παιδί! Μην αρχίσω να κάνω συγκρίσεις σ' αυτό τον τομέα με τα σημερινά παιδιά (ιδίως της πόλης) και τις συνεπειες της έλλειψης ομαδικών παιχνιδιών, στην συναισθηματική και ψυχολογική τους ανάπτυξη. Αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν η εφευρετικότητα και η δεξιοτεχνία με την οποία κατασκεύαζαν τα παιδιά μόνα τους τα παιχνίδια τους (π.χ. τόξα όπως λες κι εσύ). Θα κάνω αργότερα μια ανάρτηση γι' αυτό το θέμα.
Καλησπέρα φίλε Βeniko. Χαίρομαι που σου προκάλεσα θύμησες παλιές κι αγαπημένες. Το τι σκαρφίζονταν τ' "αθώα" παιδικά μυαλά ήταν απίστευτο. `Ηταν υγιές όμως αυτό, δηλαδή να εκτονώνονται όλα τα ένστικτα, ακόμα και τα πιο άγρια μέσω του παιχνιδιού.
ΙΖΑ,όι κόρες μου θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό,που μεγάλωσαν σε χωριό,όσο κι αν στερήθηκαν δραστηριότητες των παιδιών των πόλεων.Το αναφέρουν συνεχώς,ειδικά η μικρή,που δεν μπορούσαμε να τη μαζέψουμε από το παιχνίδι.
IZA,
Δες το e-mail σου. Πέρασα κάτι σχετικό, που για τεχνικούς λόγους δεν ήταν δυνατόν να περαστεί εδώ.
Καλό βράδυ σε όλους!
Ενα απο τα παιχνιδια και ο πετροπολεμος,στο τελος της ημερας γινοταν απολογισμος: ποσα κεφαλια ειχαν σπασει και ποια ηταν τα θυματα.
ΥΓ: σου εστειλα φωτογραφια.
Καλησπέρα , του Ν. του θύμισε πολλά η ανάρτησή σου με τον πετροπόλεμο και τις φωτο της εποχής (είναι και ο Δ. στην 2η φωτο?),
τον δικό μου τον φιόγκο τον παρέλαβες , χαιρετισμούς από την ηλιόλουστη Σάμο
Ευχαριστώ Δημιουργία. Την έλαβα τη φωτογραφία. Περιμένω κάποιες ακόμα για να κάνω την ανάρτηση.
Αθηνά, φαντάζομαι πόσα κεφάλια θα είχαν ανοίξει και στη γειτονιά του Νίκου όταν ήταν μικρός. Δεν είναι ο Δημήτρης στη φωτό, οι φωτογραφίες είναι από τη συλλογή μου των σχολικών φωτογραφιών και είναι όλα τα παιδιά άγνωστα. Φιλιά σε όλους σας.
Ομολογώ κι εγώ ότι είμαι βετεράνος στον πετροπόλεμο. Μητσαίων και Αγνώστου Στρατιώτου ανατολικά, Καρμπολά δυτικά. Και στη μέση η Πλατεία Δικαστηρίων (σήμερα Πλατεία Αρχαίας Αγοράς) το πεδίο της μάχης. Φυσικά ανοιγμένα κεφάλια. Γιατί; Γιατί αυτοί ήταν άλλη γειτονιά, τι άλλο; Μέχρι που έβγαινε ένας χωροφύλακας από το 4ο αστυνομικό να τραβήξει αυτιά και σκορπίζαμε σαν τα σπουργίτια.
Αυτή η σειρά θα είναι μνημειώδης, ΙΖΑ μου. Περιμένω εναγωνίως τα φιογκάκια στα κοτσιδάκια.
Δημοσίευση σχολίου