ΛΕΡΟΣ , ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

`Οταν επισκεφτόμαστε έναν τόπο, μας  αρέσει να τον γνωρίζουμε σε βάθος κι όχι να κάνουμε μια επιφανειακή, τουριστική περιήγηση. Διαβάζουμε την ιστορία του, ακούμε τις διηγήσεις των κατοίκων και χτενίζουμε κυριολεκτικά κάθε δυσπρόσιτη γωνιά. `Ετσι κάναμε και στη Λέρο κι εντυπωσιαστήκαμε με αυτά που ανακαλύψαμε. Ολόκληρο το νησί είναι ένα μνημείο της νεώτερης Ιστορία της χώρας. Σε κάθε ύψωμα υπάρχουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις των Ιταλών κι όλα τα βουνά είναι κούφια με δαιδαλώδη τούνελ και πυροβολαρχίες. Θα μοιραστώ κάποιες φωτογραφίες μαζί σας και να ξέρετε ότι δύσκολα θα τα βρείτε αυτά κάπου καταγεγραμμένα. Υπέροχα αρχιτεκτονήματα ( με τις αρχές του Μπάουχάουζ) , τοιχογραφίες σε πλήρη εγκατάλειψη ρημάζουν κάτω από τη φθορά του χρόνου αλλά και από την καταστροφική μανία των ανθρώπων. ( Τα περισσότερα έχουν γίνει στάνες, φωτιές και γκράφιτυ έχουν καταστρέψει τις υπέροχες τοιχογραφίες).

Η Λέρος από το 1912 αποτελούσε κτήση των Ιταλών. Εκεί ήταν η ναυτική τους βάση. `Οτι ήταν η Μάλτα για τους `Αγγλους, κάτι αντίτοιχο ήταν η Λέρος για τους Ιταλούς.

Κοντά στον Ξηρόκαμπο στο ύψωμα "Τούρτουρα"΄είναι το κτήριο στρατωνισμού των Ιταλών San Marco. Εκεί έγινε φαίνεται κάποτε μια προσπάθεια συντήρησης των τοιχογραφιών αλλά μετά αφέθηκαν όλα στη τύχη τους. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους.

Στο εσωτερικό βλέπουμε μια εικονογραφημένη σκωπτική ιστοριούλα στους τοίχους, από την εποχή των Ιταλών.

Το 1943 μετά από 52 ημέρες σκληρών μαχών κι ανελέητων βομβαρδισμών η Λέρος

έπεσε στα χέρια των Γερμανών. Η παρακάτω τοιχογραφία πρέπει να είναι της γερμανικής περιόδου.

Kάποιος από τους στρατιώτες ήταν ιδιάτερα φιλότεχνος. Σ' ένα δωμάτιο είχε φιλοτεχνήσει δυο μεγάλες τοιχογραφίες αντίγραφα έργων του Bruegel.

Δυστυχώς οι φωτογραφίες αυτών δεν ήταν τόσο καλές και σας δείχνω τη μία πιο υποφερτή.Νιώθω τυχερή που είδα όλα αυτά, γιατί είναι σίγουρο ότι αν δεν ενδιαφερθεί κανείς σε λίγο δε θα υπάρχουν.

Η δύναμη της αγάπης.

Φίλοι μου καλοί, σας ευχαριστώ για τη θερμή σας συμπαράσταση. Σας αφιερώνω το παρακάτω βίντεο από την ταινία Μπλε του Κισλόφσκι. Οι στίχοι είναι από τον υπέροχο ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου.
Κλείστε πρώτα το κασετοφωνάκι δίπλα.


Για να μην ξεχνάμε την ανθρωπιά μας ας ρίξουμε μια ματιά στην ανάρτηση του busy bee κι ας κάνουμε κάτι για τη μικρούλα Μαρία από την Κρήτη που χρειάζεται  τη βοήθειά μας.

Εddystone Lighthouse - Plymouth

Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει στο βιβλίο του Φ.Κόντογλου "Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες", ένα κείμενο για έναν φάρο, που μου είχε εξάψει πολύ τη φαντασία. Τώρα με τη βοήθεια του internet μπόρεσα να δω όλα αυτά που είχα φανταστεί.

"`Ενας από τους πιο άγριους φάρους βρίσκεται στην Αγγλία, ανοιχτά από το Πλύμουθ, ο φημισμένος `Εντυστον, που είναι κι ο πιο αρχαίος απ' όσους γινήκανε στις δυτικές θάλασσες απάνω σ' έναν βράχο, χωρίς να έχει λίγη στεριά γύρω του......

Χτίστηκε στα 1696,κι είναι ο πρώτος φάρος που θεμελιώθηκε απάνω σε μια ξέρα στενή κι απόγκρεμνη, που βγαίνει γυμνή μέσα από τα νερά, κ' είναι σαν ένας πύργος θεμελιωμένος απάνω στην άβυσσο . Αυτή η ξέρα βρίσκεται στην ανοιχτή θάλασσα οχτώ μίλια από τους κάβους που αποσκεπάζουνε τον κόρφο του Πλύμουθ. `Ητανε μια ξέρα φοβερή, η τρομάρα των θαλασσινών, ο χάρος των καραβιών. Η θάλασσα έβραζε γύρω της μέρα- νύχτα, και τα θεόρατα κύματα που σκάζανε απάνω της, σφεντονιζόντανε σ' ένα ύψος περισσότερο από τριάντα μέτρα, όπως γίνεται και τώρα, που χυμίζουνε απάνω στο φάρο μ' έναν βρόντο που είναι ίδιος αστροπελέκι. Αμέτρητα καράβια είχανε τσακιστεί απάνω σ' αυτήν την καταραμένη ξέρα, λες και την είχε βάλει ο δαίμονας σ' εκείνο το μέρος, για να καταπίνει ψυχές.Για τούτο αποφασίσθηκε να χτισθεί πάνω σε κείνη την καταχθόνια πέτρα που έβγαζε το μαύρο κεφάλι της απάνω από τα κύματα και πάλι το έχωνε μέσα, να χτισθεί ένας ακατάλυτος πύργος, ένας φάρος. Η ξέρα ξενέριζε μόνο λίγο απάνω από τη θάλασσα, τόσο, που τις ώρες που πλημμάρανε τα νερά, δε φαινότανε σχεδόν καθόλου. Πώς να χτισθεί εκεί απάνω ένα χτίριο που να είναι ατράνταχτο; Με πολλά βάσανα χτίστηκε από έναν πεισματάρη μηχανικόν ένα χτίριο παράξενο, με πέτρες, με σίδερα και με ξύλα, που είχε απ' έξω κάποιες γερές γαλαρίες, κ' ήτανε πλουμισμένο με στολίδια και ανάγλυφα.
Σαν τελείωσε, τους φαροφύλακες τους έπιασε φόβος και τρόμος από τις θάλασσες που κοντεύανε να καταπιούνε τον φάρο, κι ο μηχανικός, για να τους δώσει κουράγιο, αποφάσισε να κοιμηθεί μέσα στον πύργο, που είχε φτιάξει. Μάλιστα, τόσο σίγουρος ήτανε για την αντοχή του, που είπε πως παρακάλεσε τον Θεό να στείλει καταπάνω του το πιο δυνατό μπουρίνι τις μέρες που θα βρισκότανε ο ίδιος απάνω στον φάρο. Κι ο Θεός τον άκουσε. `Ητανε Νοέμβριος του 1703. Μια νύχτα σηκώθηκε ένα φουρτουνιασμένος γαρμπής, χαλασμός της οικουμένης. Σαν ξημέρωσε την άλλη μέρα είχε χαθεί ολότελα ο φάρος του `Εντυστον. Απ' όλο το χτίριο σώθηκε μονάχα μια αλυσσίδα, καρφωμένη στον βράχο.

Μετά έναν χρόνο, αρχίσανε να ξαναχτίζουνε τον καινούριο φάρο. Χτίζανε από τα 1704-1706. Το καινούριο χτίριο ήτανε πιο σκέτο, για να μην δίνει στήθος στον αγέρα κ' είχε γίνει με πέτρες και με σιδερόξυλα. Μα κι αυτό δεν βάσταξε πολύ. Πήρε φωτιά και κάηκε. Οι δυστυχισμένοι οι φαροφύλακες βρεθήκανε ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό, και καταφύγανε απάνω στον γλυστερόν βράχο. Μα κ' εκεί τους κυνήγησε η κακή τους τύχη, γιατί με τη φωτιά έλιωσε το μολύβι από τη σκεπή του φάρου, και τους περίχυσε από πάνω".

Φώτης Κόντογλου "Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες"


Αν αντέξατε να διαβάσετε το παραπάνω, τόσο παραστατικό κείμενο, δείτε τώρα το παρακάτω βίντεο. Είναι εντυπωσιακό!!!
http://www.youtube.com/watch?v=fapXUqagiFQ

ΒLOGO-φιλενάδες με φιογκάκια

Ποια είναι αυτή

που μ' απορία το φακό κοιτά ,

τόσο μικρή, μα και τόσο σοβαρή;

Μα... η καλή μας ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

μας κοιτάζει με σοφία.

Κι η μικρούλα δεξιά,

που τη μεγάλη της ξαδέρφη απ' το χεράκι της κρατά.

είναι η γλυκειά μας ΑΘΗΝΑ

που μια ΒΟΛΤΑ ΣΤ' ΟΝΕΙΡΟ από μικρούλα αποζητά.

Και τούτο το μικρούλι

που κάπως θυμωμένα μας κοιτά,

και τη φύση από κούνια αγαπά,

είναι η ΕLENI απ΄το AROMACOOKING

Kαι τώρα η αφεντιά μου,

με φιογκάκια κι εγώ στα μαλλιά μου,

μια που είμαι οικοδέσποινα στο blog αυτό

είπα να βάλω και αυτό

Είχα τσαχπινιά και νάζι

δυο φιογκάκια στο μαλλί

και κατακτήσεις από πολύ μικρή.

Φιλενάδες ευχαριστώ

που μου εμπιστευτήκατε το μικρό σας θησαυρό

κι όσες άλλες επιθυμείτε,

στείλτε μου φωτό στην ανάρτηση να μπείτε.

ΠΑΛΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Τα παλιά παιχνίδια  ήταν "κατασκευαστικά¨ και παιχνίδια δεξιοτεχνίας κυρίως. `Εφτιαχναν το ξυλίκι. `Ενα ξυλάκι που το έκαναν μυτερό στις δυο άκρες και το χτύπαγες, πεταγόταν ψηλά και του έδινες άλλη μία και το πήγαινες πιο μακριά. Νικούσε η ομάδα που το έστελνε πιο μακριά.  

Μετά έπαίζαν τους βόλους, αυτούς τους βόλους από χώμα, που δεν ήταν καν ψημένοι. Στρογγυλεμένοι και χρωματισμένοι. `Εφτιαχναν ένα λακκουβάκι , γιατί τα πεζοδρόμια είχαν χώμα πολλές φορές, δεν ήταν ασφαλτωμένα. Οι βόλοι στο τρίγωνο. Ποιος θα βγάλει τους βόλους από το τρίγωνο χτυπώντας τον ένα με τον άλλον. `Ηθελε δεξιοτεχνία. Δεν μπορούσε να παίξει οποιοσδήποτε αν δεν είχε εξασκηθεί.
`Αλλο παιχνίδι που έφτιαχναν ήταν το πατίνι.

`Εβρισκαν πεταμένα στα συνεργεία αυτοκινήτων ρουλεμάν, δυο σανίδες κι ένα λαμάκι και γινόταν το πατίνι. Πολλές φορές έβαζαν κι ένα τσιγκάκι για να κάνει θόρυβο. Ακόμα έφτιαχναν αεροπλανάκια. Κάρφωναν μια σανίδα και μια άλλη κάθετα και με ρόδες από κάτω. Το έκαναν σα σταυρό με τρία ρουλεμάν δυο μπροστά σαν φτερό και άλλο πίσω.

Συναγωνίζονταν ποιος θα πετάξει καλύτερα τη σβούρα. Ανάποδα και ξαναγύριζε πάλι ή την πέταγαν καρφωτή σε μία άλλη σβούρα. `Εβαζαν κι ένα καρφάκι από κάτω. `Εφτιαχναν με μεγάλη δεξιοτεχνία και φαντασία φοβερούς χαρταετούς, ξύλινες σφεντόνες, όπλα και φλογέρες.

Τα παιδιά ετσι μάθαιναν από πολύ μικρά να χρησιμοποιούν τα χέρια τους και το μυαλό τους κι ανέπτυσσαν φοβερές δεξιοτεχνίες. Μήπως να το ξανασκεφτούμε εμείς οι γονείς όταν αγοράζουμε φανταχτερά παιχνίδια που τα κάνουν όλα μόνα τους ;

Οι φωτογραφίες είναι από το λεύκωμα της έκθεσης του συλλέκτη Αριστομένη Καλυβιώτη (παιχνίδια-Ηχητικά αντικείμενα) Η φωτό με τους βόλους είναι από το glart photo gallery.