ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΗ

Πριν παντρευτούμε με το Δημήτρη ,πριν από εννιά χρόνια (πότε πέρασαν αλήθεια) είχαμε ένα μεγάλο χώρο που τον χρησιμοποιούσαμε ως εργαστήριο. `Ηταν γύρω στα 100τ.μ και παλιά ήταν ξυλουργείο. `Ημαστε πολύ τυχεροί γιατί μας τον παραχώρησε μια φίλη που είχε ταλαιπωρηθεί από τους προηγούμενους ενοικιαστές. Για πέντε χρόνια σχεδόν κάθε απόγευμα δουλεύαμε στο χώρο αυτό. `Ηταν το καταφύγιό μας. Υπό τους ήχους πάντα της μουσικής ή του ραδιοφωνικού θεάτρου ξεδιπλώναμε τη φαντασία μας , πειραματιζόμαστε με νέα υλικά και τεχνικές στις δημιουργίες μας. Το τι είχαμε μαζέψει μέσα σ' αυτά τα τετραγωνικά δε λέγεται. Ξύλα και ότι άλλο βρίσκαμε στις παραλίες που ξέβραζε το κύμα, εξαρτήματα μηχανών από εγκαταλελλειμένα εργοστάσια, κλεδαριές και πρόκες από ερειπωμένα σπίτια σε ξεχασμένα χωριά, υλικά από διαλυτήρια πλοίων, πολύχρωμα ξύλα από παλιά καρνάγια και άλλα πολλά. Πολύτιμους για μας θησαυρούς που συλλέγαμε με αγάπη στα ταξίδια μας ανά την Ελλάδα.


Λίγο πριν παντρευτούμε έπρεπε να εγκαταλείψουμε το εργαστήριο και βέβαια όλα αυτά τα πράγματα και οι πολλές κατασκευές μας δεν χωρούσαν στο σπίτι μας. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Τότε σκεφτήκαμε να κάνουμε εκεί ένα αποχαιρετιστήριο γλέντι και να μοιράσουμε στους φίλους μας ότι θέλουν από το εργαστήριο. Κράτησαμε κι εμείς λίγα, πολύ αγαπημένα κομμάτια. Ευτυχώς σκεφτήκαμε και τα φωτογραφίσάμε πριν τα αποχωριστούμε.


Πέρασαν τα χρόνια, κάναμε παιδιά και η ζωή μας άλλαξε τελείως. Οι αποδράσεις στις παραλίες και τα βουνά λιγόστεψαν, οι συχνές επισκέψεις σ' εκθέσεις και μουσεία χάθηκαν και πού χρόνος και διάθεση βέβαια για ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφική και κατασκευές. Αφοσιωμένοι και οι δυο στα παιδιά, προσπαθώντας να φτιάξουμε όσο το δυνατόν πιο ωραίο το σπιτικό μας, κάναμε στην άκρη τους εαυτούς μας. Η μόνη μας απόλαυση, να πιούμε παρέα ένα καφεδάκι και να ανοίξει ο ένας την ψυχούλα του στον άλλον. Κάποιες φορές ο Δημήτρης μου έθετε το ερώτημα αν προχωράμε σαν άνθρωποι ή έχουμε γίνει χειρότεροι. Τότε του έλεγα ότι νιώθω πιο γεμάτη και πιο ισσορροπημένη από ποτέ. Ποίηση ήταν τα πρώτα λογάκια των παιδιών μου, ζωγραφική το γλυκό τους χαμόγελο και μουσική το γάργαρο γέλιο τους. Η αγάπη του και η συμπαράσταση του ήταν αυτή που με έκανε να κατάφέρνω πράγματα που δεν το πίστευα ποτέ ότι θα τα κατάφερνα.


`Οταν έφτιαξα αυτό το Blog, το ξεκίνησα για να γράφω κι εγώ συνταγές για σαπούνια και φυσικά καλλυντικά όπως η WITCH και οι άλλες μάγισσες. `Ομως ξαφνικά γνώρισα ανθρώπους που μου θύμισαν την ποίηση κι άρχισα να διαβάζω πάλι τους αγαπημένους μου ποιητές. ( Χάρη στον POET και τους συνεργάτες του), τη ζωγραφική κι ανέβηκα στο πατάρι κι άρχισα να ψάχνω τα σύνεργά μου ( χάρη στη MARIELA και την ΑΝASTASIA και την CARPE DIEM), άρχισα να κάνω πάλι κοσμήματα ( χάρη στην ΟLIVE και την FARAONA), να κάνω χειροτεχνίες( χάρη στην ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ, στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και άλλες), να τραβάω φωτογραφίες( χάρη στην ΑΘΗΝΑ και τον ΒΕΝΙΚΟ).Ακόμα να ενημερώνομαι και να διαμαρτύρομαι γα ότι συμβαίνει γύρω μου( χάρη στον BUZY BEΕ και τον ΠΑΤΕΡΑ) Και το κυριώτερο άρχισα να νιώθω ότι έχω γύρω μου τόσους πολλούς φίλους ( πότέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική). Γι΄αυτό θέλω να μοιραστώ μαζι σας όλα αυτά τα όμορφα που κάναμε παλιά κι ελπίζω αυτά να σταθουν η αφορμή (τώρα τα παιδιά μεγάλωσαν κάπως) για ν' άρχίσουμε πάλι να δημιουργούμε και να κάνουμε τους εαυτούς μας καλύτερους. Γιατί αλλιώς όλα αυτά που σας λέω και σας δείχνω δεν έχουν κανένα νόημα. Θα ξεκινήσω με κάποιες κατασκευές του Δημήτρη και στην επόμενη ανάρτηση θα σας δείξω κάποιες δικές μου. Πολλά φιλιά σε όλους και σ' αυτούς που δεν ανέφερα πιο πάνω , αλλά σας διαβάζω και μ΄εμπνέετε.